به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات؛ جنگل پرتقال فیلم درام ایرانی به نویسندگی و کارگردانی آرمان خوانساریان و به تهیه‌کنندگی رسول صدرعاملی محصول سال ۱۴۰۱ بنیاد سینمایی فارابی است. این فیلم نخستین بار در چهل و یکمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر به نمایش درآمد و در ۳ آبان ۱۴۰۲ در سینماها اکران شد.

داستان فیلم

معلمی به نام علی بهاریان و با نام هنری سهراب بهاریان در رشته نمایشنامه‌نویسی تحصیل کرده و حالا پس از سال‌ها بی‌کاری به تازگی در یک مدرسه به عنوان معلم ادبیات مشغول به کار شده‌است. معلمی آنچنان سختگیر که در عرض ۳ روز ۵ نفر را از کلاس اخراج می‌کند و حالا از طرف مدیر تهدید می‌شود که اگر تا ۲ روز دیگر مدرک تحصیلی‌اش را تحویل ندهد عذرش را از مدرسه می‌خواهند. اینگونه است که آقای معلم برخلاف میل خود، به شهر محل تحصیلش در «تنکابن» می‌رود.

همچنین بازیگرانی چون سارا بهرامی در نقش مریم سیفی، میرسعید مولویان در نقش علی ( سهراب) بهاریان، رضا بهبودی، رضا عموزاد، فراز سرابی، داوود فتحعلی بیگی، فرشته مرعشی، ارشیا نیک بین، حمیدرضا عباسی، زینب شعبانی، حسام نورانی در این درام ایرانی به نقش آفرینی پرداخته‌اند.

اکران آنلاین جنگل پرتقال

اکران «جنگل پرتقال» در وضعیت فعلی سینمای ایران فرصتی مغتنم و مهم به شمار می‌رود. چرا که در دوران جولان کمدی‌ها، می‌توان امیدوار و دلخوش بود که هنوز سینمای جدی و حرفه‌ای زنده است و نفس می‌کشد و همچنان می‌توان بر پرده سینما، فیلم‌های خوب دید.

اگر بخواهیم نگاهی به نقاط قوت «جنگل پرتقال» داشته باشیم به چند مولفه مهم می‌رسیم که در بسیاری از فیلم‌های ایرانی کمرنگ هستند. نخست اینکه فیلم فیلمنامه‌ای پر از جزئیات و با روایتی سرراست و بدون لکنت دارد که به خوبی می‌تواند تماشاگر را تا پایان با خود همراه کند.

داستان فیلم به ظاهر، ساده به نظر می‌رسد، ولی همین داستان ساده، جزئیات و ریزه‌کاری‌های درستی در داستان و شخصیت‌پردازی‌اش دارد که ارزش فیلم را بالا می‌برد. همچنین استفاده از موسیقی های کلاسیک و قدیمی بیننده را به دهه‌ی شصت می‌برد که این ویژگی می‌تواند مخاطبانی را که علاقه‌ی زیادی به دیدن و یا شنیدن این ملودی‌ها دارند، تشویق کند. 

انتقادات و پیشنهادات پیشکسوتان در خصوص فیلم جنگل پرتقال

امیر قادری، منتقد سینما، درباره ایده کلی داستان این فیلم و نحوه روایت کارگردان از آن، اینگونه اظهارنظر کرد: با اینکه فیلم در چهارچوب درام طبقه‌بندی می‌شود و کمدی نیست اما کارگردان برای جذاب کردن ایده مرکزی خود، طنز ظریفی به‌فیلم اضافه کرده که در اجرا هم به‌نتیجه رسیده. نکته جذاب دیگر فیلم آن است که ایده مرکزی، کل متن را تشکیل نمی‌دهد.

وی افزود: معمولا سینماگران ما وقتی یک ایده اصلی و یا یک ویژگی در یک کاراکتر پیدا می‌کنند به همان بسنده می‌کنند؛ اما در«جنگل پرتقال» فیلمساز تلاش کرده، ایده مرکزی را بپروراند، به‌جوانب مختلف‌اش بپردازد و از نقطه‌ نخست داستان، آن را ارتقا بدهد. خود سکانس معرفی اولیه‌ کاراکتر که ویژگی‌های جذاب و در عین حال ظاهرا متناقضی از شخصیت اصلی رو می‎‌کند، شاهد مثال‌ام است.

این منتقد سینما، به شاخصه‌هایی از «جنگل پرتقال» که می‌تواند مخاطب را برای انتخاب یک فیلم اجتماعی ترغیب کند اشاره کرد و گفت: «جنگل پرتقال» با اینکه در وهله اول فیلمی نیست که برای مخاطب وسیع ساخته شده باشد، اما می‌تواند مخاطب خود را پیدا کند و حتی از لحاظ اقتصادی به سود هم برسد. قرار نیست هر محصول سینمایی، گروه‌های وسیعی از جامعه را جذب کند؛ اما می‌تواند برای قشر خاصی، با سطح سواد و تجربه سینمایی قابل قبول، جذاب باشد و با جذب آن‌ها بتواند به بازدهی مالی برسد. «جنگل پرتقال» فیلمی است که می‌توان آن را به این گروه و طبقه از تماشاگرانی که مدتی است کمتر به‌محصول مناسب خودشان در چهارچوبِ این سینما برمی‌خورند؛ پیشنهاد کرد و امیدوار به فروش مناسب آن بود.

همچنین رامتین شهبازی‌زاده، منتقد و پژوهشگر سینما و مدرس دانشگاه درباره اولین اثر بلند سینمایی آرمان خوانساریان با عنوان جنگل پرتقال گفت: این فیلم در مجموع فیلم خوبی است. این فیلم در راهی که قدم می‌زند توانسته به موفقیت برسد؛ به هرحال ما از یک فیلمساز انتظار داریم به چند عامل توجه داشته باشد و آن عوامل به‌صورت ناخودآگاه روی ذهن مخاطب تاثیرگذار خواهند بود.

وی در ادامه افزود: یکی از این عوامل، لحن و مود (حال) فیلم است. فارغ از سایر عواملی که در این فیلم حائز اهمیت هستند باید گفت «جنگل پرتقال» مود خوبی دارد و در واقع خوش‌مود است؛ بنابراین مخاطب با این مود خوب ارتباط برقرار می‌کند و این ویژگی باعث می‌شود شاید برخی از نقصان‌های موجود در فیلم که بعضی تکنیکی و بعضی دیگر که ممکن است برای منِ رامتین شهبازی سلیقه‌ای باشد را نبیند.

کیانوش عیاری کارگردان نام آشنای سینمای ایران نیز به تمجید از فیلم «جنگل پرتقال» پرداخت و آن را فیلمی دانا دانست؛ عیاری در مطلبی در صفحه شخصی خود نوشته است: «آرمان خوانساریان کارگردان، صادقی نیست زیرا وانمود می‌کند جوانی سی‌و یک ساله است. در حالی که فیلم خیالی خوب و دانای جنگل پرتقال را باید یک کارگردان پنجاه شصت ساله و البته دانا و خوش‌قریحه ساخته باشد».

اولین فیلم خوانساریان

آرمان خوانساریان، کارگردان فیلم جنگل پرتقال، به‌عنوان نخستین تجربه در سینمای داستانی بلند، داستانی را جلوی دوربین برده که رسالت خود را پیش از فیلم بودن، در داستان بودن؛ و پیش از داستان بودن در بصری بودن به کمال رسانده است.

کارگردانی که جزء به جزء شخصیت‌ها را از لایه‌های درونی بیرون می‌کشد به ما نشان می‌دهد و فاصله‌ی بینا نسلی را در لایه‌های گوناگون، بی‌آنکه به رخ بکشد، تصویر می‌کند تا نوید ظهور کارگردانی اجتماعی، و البته بی‌هیاهوی افاضات گل‌درشت رونمایی به گوشمان برسد. 

وی جدای از ارائه کاشت‌های داستانی بسیارش، و همچنین علاوه بر گره‌گشایی‌های آشنا ما را با روایتی آنقدر صمیمی رو به رو می‌کند که بارها و بارها می‌توانیم در جامعه و در نزدیک‌ترین یا دورترین شخصیت‌ها از فیلم فاصله بگیریم، داستانی نو بسازیم و باز به داستان خوانساریان برگردیم. 

در پایان می‌توان گفت لذت بردن از جنگل پرتقال را باید به سلیقه مخاطب وابسته بدانیم زیرا افرادی هستند که شاید کل فیلم را ببینند و غر نزنند و برخی بعد از ابتدای شروع فیلم سالن سینما را ترک کنند این شاید مهم‌ترین ویژگی نخستین ساخته بلند آرمان خوانساریان باشد که در چهل‌ویکمین جشنواره فیلم فجر روی پرده رفت و اکنون به اکران آنلاین می‌رسد.

خبرنگار: سما پالوده